نگـــــــران نباش،
حــــال مـــن خـــــــوب اســت
بــزرگ شـــده ام …
دیگر آنقـــدر کــوچک نیستـم که در دلــــتنگی هـــایم گم شــــوم
آمــوختــه ام که دیگــر دلم برای » نبــودنـت » تنگ نشــــود . . .
راســــــتی، دروغ گـــــفتن را نیــــــــز، خـــــــــوب یاد گـــرفتــه ام …
» حــــال مـــن خـــــــوب اســت » …
خــــــوبِ خــــوب
هی …!!
پاییـــــــــز…!!
ابرهایت را زودتر بفرست
…
شستن این گرد غم
از دل من
چند پاییز
باران میخواهد
یکی می پرسد اندوه تو از چیست ؟
سبب ساز سکوت مبهمت کیست؟
برایش صادقانه می نویسم !
برای آنکه باید باشد و نیست
تنهایی ها هستند ، استخوان سوز
نمی روند
حتی
در عاشقانه ترین ساعت ها !
نه به خاطر شعر
نه به خاطر جور دیگر زیستن
خانه من برای دو نفر کوچک بود
به همین خاطر تنها ماندم
رسول یونان
تو نیستی
اما من برایت چای می ریزم
دیروز هم
نبودی که برایت بلیط سینما گرفتم
دوست داری بخند
دوست داری گریه کن
و یا دوست داری
مثل آینه مبهوت باش
مبهوت من و دنیای کوچکم
دیگر چه فرق می کند
باشی یا نباشی
من با تو زندگی می کنم
غباری که از تو نشسته روی قلبم
بارون چیه سیل نمیتونه بشوره….
چشمانت را قسم داده ام
که دیگر هیچ گاه به خواب من نیایند
شاید آن وقت باور کنی
هنوز هم بی آنکه چشمانت را داشته باشم
می توانم عاشقت بمانم .
وقتی هر قطره اشک من
تو را می سراید
چگونه باور نکنم
خدا گریه هایم را نذر تو کرده است .
باز هم
آسمان ، آسمان شعر
برایت خواهم گریست
تنهایم
تنهایی میدانی یعنی چه؟؟…
فکر کن که چه تنهاست اگر که
ماهی کوچک دچار آبی بی کران دریا باشد !
چه فکر نازک غمناکی!
دلم گرفته
دلم عجیب گرفته …..
چه غریب ماندی ای دل! نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
غم اگر به كوه گویم بگریزد و بریزد
كه دگر بدین گرانی نتوان كشید باری
چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
كه به هفت آسمانش نه ستاره‌ای است باری
دل من! چه حیف بودی كه چنین ز كار ماندی
چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاری
نرسید آن كه ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشكن كه نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم كه مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو كه فرو خلید خاری
سحرم كشیده خنجر كه: چرا شبت نكشته‌ست؟
تو بكش كه تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشك همچو باران ز برت چه برخورم من؟
كه چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر برآرم
منم آن درخت پیری كه نداشت برگ و باری
سر بى پناه پیری به كنار گیر و بگذر
كه به غیر مرگ دیگر نگشایدت كناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران كه رها كنند یاری…
هوشنگ ابتهاج
تصنیف غریبانه با صدای زیبای همایون شجریان را از اینجا دانلود کنید
و ,,, دور ,,, مهربان ,,, آینه ,,, زلال.
دست هایت کجاست؟
گم کرده ام چیزی سر میز صبحانه
تلخی گلویم شیرین نمیشود
نه باحرفی که نیست
نه با لبخندی که نمی آید
پر رنگ نوشته بودمت….خیلی
به سختی پاک می شوی
کلاغ پر؟
نه
کلاغ را بگذاريم براي آخر
نگاهت پر
خاطره ات پر
صدايت پر
کلاغ پر؟
نه کلاغ را بگذاريم براي آخر
نگاهت پر
نگاهش پر
من هم پر
تو مانده اي و کلاغ پر …
وخيال و خيال و خيال
و مردي بي نقاب
و عبور و عبور و عبور
و چشماني بي تاب
به دنبال آرامشي براي خواب
و بهار و غبار و سراب
و مردي بي خواب
و نامه بي جواب…
زمستان که بیاید
تو میایی…
برف می آید و سرما
تو بگو
زمستان بیاید یا برود….
حس ميكنم كه يك سال است
دارم براي يك روز ديدن تو
انتظار ميكشم
صبرم زياد است
گاهي اوقات اما
بي طاقت ميشوم….
پاييز جان ! چه سرد ، چه درد آلود
چون من تو نيز تنها ماندستي
اي فصل فصلهاي نگارينم
سرد سكوت خود را بسراييم
پاييزم ! اي قناري غمگينم …
مهدي اخوان ثالث
حرف ها دارم اما…بزنم یا نزنم؟
با توام!با تو!خدارا! بزنم یا نزنم؟
همه حرف دلم با تو همین است که: (دوست…)
چه کنم حرف دلم را بزنم یا نزنم؟
قیصر امین پور
صبح است و آسمان ابری، دوشنبه اول بهمن
چون عطر پونه با برگش، یادت عزیز من، با من.
ای دوست، من چه بنویسم؟ حال غمم نمی دانی
خواهم پی فراموشی، یک خم شراب مرد افکن
سیمین بهبهانی…
جا مانده است
چیزی جایی
که هیچ گاه دیگر
هیچ چیز
جایش را پر نخواهد کرد
نه موهای سیاه و
نه دندانهای سفید
حسین پناهی
پاییز گذشت
برایش بنویس
هنوز هم خانه ام ابریست…
کار دلم به جان رسد… کارد به استخوان رسد
ناله کنم بگویدم دم نزن وبیان مکن…
چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را…
که با هزار سال بارش شبانه هم…دل تو وا نمی شود….
پاییز گذشت
برایش بنویس
هنوز هم خانه ام ابریست….
من ، تو
مقصر ويرگول است!
فکر کن
چه تنهاست اگر که
ماهی کوچک دچار آبی بی کران دریا باشد !
چه فکر نازک غمناکی!
دلم گرفته
دلم عجیب گرفته …..
از این جا
تا جایی كه تویی
قدم نمی‌رسد
دست دراز می‌كنم
چیزی می‌نویسم
دریایی
دلی
قابی
غمی…
پشت شیشه برف میبارد
پشت شیشه برف میبارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه میکارد
فروغ
آه….
سایهٔ عزیز
نمی‌دانی
در روزهای ابری چقدر تنها می‌شوم….
لباس هايم که تنگ مي شد مي بخشيدم…
دل تنگم را حالا چه کسي مي خواهد
خدا رو چه دیدی شاید باتو باشم
شاید با نگاهت از این غم رهاشم
خدا رو چه دیدی شاید غصه رد شد
دلم راه و رسم این عشقو بلد شد
آسمــان ابری است اما افسوس اینجا حتی باران هم نمی بارد…
آدما فقط جاهایی از غُصه‌هاشونُ برای دیگران تعریف می‌کنن، که کم تر آزارشون می‌ده
غمِ بزرگ، مالِ خودِ آدمه!……..
گفته ای که می آیی
و اگر این حرف درست باشد
من وقت زیادی ندارم
باید آسمان را گردگیری کنم
….
کتبت قصه الشوقی و مدمعی باکی
بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی
…
حافظ
حالا که آمدي
حرفِ ما بسيار،
وقتِ ما اندک،
آسمان هم که باراني‌ست …!
به خدا وقت صحبت از رفتنِ دوباره و
دوري از ديدگانِ دريا نيست!
سربه‌سرم مي‌گذاري … ها؟
مي‌دانم که مي‌ماني
پس لااقل باران را بهانه کُن
دارد باران مي‌آيد.
مگر مي‌شود نيامده باز
به جانبِ آن همه بي‌نشانيِ دريا برگردي؟
پس تکليف طاقت اين همه علاقه چه مي‌شود؟!
تو که تا ساعت اين صحبتِ ناتمام
تمامم نمي‌کني، ها!؟
باشد، گريه نمي‌کنم
گاهي اوقات هر کسي حتي
از احتمالِ شوقي شبيهِ همين حالاي من هم به گريه مي‌افتد.
چه عيبي دارد!
اصلا چه فرقي دارد
هنوز باد مي‌آيد، باران مي‌آيد
هنوز هم مي‌دانم هيچ نامه‌اي به مقصد نمي‌رسد
حالا کم نيستند، اهلِ هواي علاقه و احتمال
که فرقِ ميان فاصله را تا گفتگوي گريه مي‌فهمند
فقط وقتشان اندک و حرفشان بسيار و
آسمان هم که باراني‌ست …!
منبع ؟؟؟؟
از هجر رخ دوست که انجام ندارد
دل در بر من یک نفس آرام ندارد
دل بستگیم راه به جایی نبرد;هیچ
ای وای از این عشق که فرجام ندارد
خون میخورم از جام دل خویش و به عالم
کس همچو من این باده گلفام ندارد
دل بر گل و گلزار نبندم که گلستان
زیبایی و شادابی مادام ندارد
من در پی آن تازه بهارم که گر آید
سر سبزی او آخر و انجام ندارد.
حسن جلایر
ناودانها شر شر باران بي صبري است
آسمان بي حوصله حجم هوا ابري است
کفشهايي منتظر در چارچوب در
کوله باري مختصر لبريز بي صبري است
پشت شيشه مي تپد پيشاني يک مرد
در تب دردي که مثل زندگي جبري است
و سرانگشتي به روي شيشه هاي مات
بار ديگر مي نويسد
» خانه ام ابري است «
می شود آیا که ایام سختی به سر آید
روز سختی بگذرد تا روزگار بهتر آید
او در آید از در و بر دیگران بندیم در را
مهربان گردد به ما نامهربانی ها سر آید
چشم بربستم بر رویش,پای بگرفتم ز کویش
باز میبینم به قلب من ز راهی دیگر آید
سخت جانی ها نمودم من به امیدی که شاید
یا اجل فرصت دهدچندی به من,یا دلبر آید
ای چه خوش باشد مرا گر او گشاید در به رویم
بنده ای آزاد گردد آرزویی هم برآید
با وجود نارضایی ها که دارم من زدستت
یک اشارت کن که تا با سر به کویت افسر آید
افسر بختیاری
دلم دیگر به جان آمد دراین شبهای تنهایی
بیا بشنو تو فریادی که پنهان در گلو دارم….
تازگی ها
نقش دختری
در خوابهایم تکرار می شود …
خوابهای بی حوصله
خوابهای دلشوره و اضطراب
خوابهای فرار …
دختری که عجیب شکل توست
با همان چشمان وسوسه انگیز و صمیمی …
و باز وسوسه ام می کند
وسوسه غرق شدن …
دنیا را چه دیدی
شاید اگر این بار در خوابم آید
باز با همین چشمان مغرور
غرق چشمان صمیمیش شدم
شاید در وسوسه هایش غرق شدم …
شاید … دیگر بیدار نشدم !
دنیا را چه دیدی !؟ …
ای کاش،واژۀ غریبی ست
اتفاق هایی که نباید،همگی افتاده اند…
جادو میکنم،
شعبده بازی،
و لحظه هایم دود می شوند
به همین سادگی!!!
” ألیس الله بکاف عبده؟! “…
لَیسَ…
لَیسَ…
بخدا کافی نیست!
پ.ن.
نقل قول غم افزایی از دخترک اوریجینال
وگرنه من و خدا……
مثل همیشه منتظرم آه می کشم
چون انتظار یوسف در این چاه می کشم
نادیده عاشقت شده ام چو کودکان
عکس تورا شبیه به یک ماه میکشم
جای گلایه نیست که دوری گزیده ای
هرچه کشیده ام از دل گمراه میکشم
می‌دانم دلگیر می‌شوی
اما چه کنم
پاییز مرا می‌کشد
شیشه عطرش در جیب من مانده
و خودش رفته
تا تمام درخت‌ها را بیهوش کند
و بازگردد
فرصت نیست
تا برایت بگویم
برگ ریزان روح یعنی چه
و من چقدر از بوی پاییز را استشمام کرده‌ام
و …
فرصت نیست …
پنجره‌ها پس از زمستان گشوده می‌شوند
پونه ندایی
دل تنگ شدم باز برایت
جان می دهم آخر به هوایت
دوری ز تو دیری است که با ماست
چون یاد خم زلف رهایت
عمری است غریبانه نگاهم
تر می شود از خاطره هایت
خون ریخت ز دل بازی تقدیر
غم نیست اگر ریخت به پایت
تنها شده ام… حال غریبی است…
تنگ است دلم باز برایت
همی گویم که خوابی بود و بگذشت
بیابان را سرابی بود و بگذشت
به این پندار می بندم دو دیده
که شاید بینم آن خواب پریده
ولی افسوس دیگر صحنه خالیست
ازان بر پرده نقشی هم به جا نیست
منم تنها و این بیداری سرد
دل غمگین و چشم آسمان گرد….
سیاوش کسرایی
مردن چقدر حوصله ميخواهد
بي آنکه در سراسر عمرت
يک روز يک نفس بي حس مرگ زيسته باشي
امضاي تازه من ديگر امضاي روزهاي دبستان نيست
اي کاش آن نام را دوباره پيدا کنم
اي کاش آن کوچه را دوباره ببينم
آنجا که ناگهان نام کوچکم از دستم افتاد
و لاي خاطره ها گم شد
آنجا که يک کودک غريبه
با چشم هاي کودکي من نشسته است
از دور لبخند او چقدر شبيه لبخند من است
آه اي شباهت دور!
اي چشمهاي مغرور!
اين روزها که جرات ديوانگي کم است
بگذار باز هم به تو برگردم
بگذار دست کم گاهي خواب تو را ببينم
بگذار در خيال تو باشم
بگذار…
بگذريم …
اين روزها خيلي دلم براي گريه تنگ است
قیصر امین پور
عید که آمد
فکری برای آسمان تو خواهم کرد
یادم باشد
روزهای آخر اسفند
دستمال خیسی روی ستاره‌های خیست بکشم
و گلدانی
کنار ماهت بگذارم
زندگی
همیشه که اینجور پیچ و تاب نخواهد داشت
بد نیست گاهی هم دستی به موهایت بکشی
بایستی
کنار پنجره
و با درخت و باغچه
صحبت کنی
پنهان نمی‌کنم
که پیش از این سطرها
دوستت دارم را می خواسته‌ام بنویسم
حالا کمی صبر کن
بهار که آمد
فکری برای تو
و سطرهای پنهان خودم خواهم کرد ! …
حافظ موسوی
درخت کوچک من
به باد عاشق بود
به باد بي سامان
کجاست خانه ي باد ؟
کجاست خانه ي باد ؟
گنجشگان لاف می زنند:
جیک جیک ، جیک جیک….
جیک هیچ یک شان در نیامد
تو که دور می شدی
اين روزها چقدر هواي تو مي كنم
حتي غروب ، گريه براي تو مي كنم
گاهي كنار پنجره ام مي نشينم و
چشمي ميان كوچه هاي تو مي كنم
خيره به كوچه مي شوم اما تو نيستي
ياد تو ، ياد مهر و وفاي تو مي كنم
خود نامه اي براي خودم مي نويسم و
آن را هميشه پست به جاي تو مي كنم
وقتي كه نامه مي رسد از سوي من به من
مي خوانم و دوباره هواي تو مي كنم…
تنهایی ها هستند ، استخوان سوز
نمی روند
حتی
در عاشقانه ترین ساعت ها !
خرم آن روز كز اين منزل ويران بروم
راحت جان طلبم واز پي جانان بروم
گر چه دانم كه به جايي نبرد راه غريب
من به بوي سر آن زلف پريشان بروم
چون صبا با تن بيمار و دل بي طاقت
به هواداري آن سرو خرامان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم بايد رفت
با دل زخم كش و ديده گريان بروم
نذر كردم گر از اين غم بدرآيم روزي
تا در ميكده شادان و غزلخوان بروم
به هواداري او ذره صفت رقص كنان
تا لب چشمه خورشيد درخشان بروم
ور چو حافظ ز بيابان نبرم ره بيرون
همره كوكبه آصف دوران بروم
یک شب آخر,آخر غم مبشود
مبله زندان دل خم می شود
او که عمری هستمش در انتظار
میرسد ,درمان دردم مبشود
درست مثل فنجان قهوه
که ته می کشد
پنجره
کم کم از تصویر تو
تهی می شود
حالا
من مانده ام و
پنجره ای خالی و
فنجان قهوه ای
که از حرف های نگفته
پشیمان است
از یادت برده ام
جز عمر رفته ای که سنجاق دفترم شده
جز ترانه هایی که حالا از دستخطم می شناسم
هیچ از تو به یادم نمانده
باور کن.
نامی اگر نداشتم و نامی اگر نداشتی
نه حتی رشته ی نامربوطی بود
که این لحظات چندین ساله را به هم وصله کند.
از وقتی که رفتی
حتی چشمهایت را نمی دانم.
و اگر کفشهایم هنوز زنده بودند باید می گفتند که اینجا چه می کنم.
اینجا
نبش این میدانگاهی
پشت این در بسته با دیوارهای آجری.
بین عکسها می گردم. کدام تویی؟
آنها که منم معلوم است.
آنها که من نیستم؟
آنها که من نیستم زیاد است و هیچکدام به یادم تو را نمی آورد.
اما چرا ترک می خوری؟
چرا می ریزی؟
چرا سفید مانده جای آن که من نیستم؟
و سفیدی مجهول می گسترد.
پهن می شود روی تصویر آن که لابد منم.
حالا خودم را هم از یاد برده ام.
ابوذر رحیمی
من در تو، در تو، گم شدم اما چه فایده
باید از این به بعد «تو» را هم «شما» نوشت
من در شما کجام؟ که هی بی‌مقدمه
باید هزار قصۀ بی دست و پا نوشت
«باید، نباید» از همه‌جا دور کرده است
دستانِ ناامید مرا که «تو» را نوشت
آخر خدایِ مدرسه نارفتۀ کریم
روزی ضمیرِ سادۀ «ما» را جدا نوشت
«میم» «آ» شدیم، قصه همین بود نازنین
«میم» «آ» شدیم، قصه همین بود،
این بیت‌هایِ هرزه به جایی نمی‌رسد
باید دوباره یک غزل از ابتدا نوشت..
وقتی که دیگر هیچ چیز مثل آن وقتها نیست
تو
صدایم کن
فقط گاهی
مثل آن وقتها.
تو
نگاهم کن
فقط گاهی
مثل آن وقتها.
فقط همین
کافیست برای من
نیازی نیست دقیقا
همان باشی
که آن وقتها بودی.
و نیازی نیست این روزها
مثل آن وقتها باشد
عشق در دل ماند و يار از دست رفت
دوستان دستی که کار از دست رفت
ای عجب گر من رسم در کام دل
کی رسم چون روزگار از دست رفت
بخت و رای و زور و زر بودم دريغ
کاندر اين غم هر چهار از دست رفت
عشق و سودا و هوس در سر بماند
صبر و آرام و قرار از دست رفت
گر من از پای اندرآيم گو درآی
بهتر از من صد هزار از دست رفت
بيم جان کاين بار خونم می‌خورد
ور نه اين دل چند بار از دست رفت
مرکب سودا جهانيدن چه سود
چون زمام اختيار از دست رفت
سعديا با يار عشق آسان بود
عشق باز اکنون که يار از دست رفت
با توام
ای لنگر تسکین!
ای تکان دهنده دل!
ای آرامش ساحل!
با توام
ای نور!
ای منشور!
ای تمام طیف‌های آفتابی!
ای کبود ارغوانی!
ای بنفشابی!
با توام ای شور، ای دلشورة شیرین!
با توام
ای شادی غمگین
با توام
ای غم!
غم مبهم!
ای نمی‌دانم!
هر چه هستی باش!
اما کاش…
نه جز اینم آرزویی نیست
هر چه هستی باش، اما باش!
قیصر امین پور
کسی می آید…
خواب دیده ام یا شنیده ام
فرقی ندارد.
آن «کسی» می آید.
صدایش کن.
بیشتر صدایش کن.
او میشنود.
آری کسی می آید٬نه٬
او همیشه بوده٬
من نشناختمش٬
او همیشه بوده
و همیشه هست.
کسی بوده٬
کسی هست٬کسی همواره با من هست٬
صدایش میزنم گاهی٬
صدایم میکند قبلش.
کسی بوده٬
کسی همواره با من هست
کسی می آید…
خواب دیده ام یا شنیده ام
فرقی ندارد.
آن «کسی» می آید.
صدایش کن.
بیشتر صدایش کن.
او میشنود.
آری کسی می آید٬نه٬
او همیشه بوده٬
من نشناختمش٬
او همیشه بوده
و همیشه هست.
کسی بوده٬
کسی هست٬کسی همواره با من هست٬
صدایش میزنم گاهی٬
صدایم میکند قبلش.
کسی بوده٬
کسی همواره با من هست.
اسفند را که هیچ
فروردین و اردیبهشت را هم
دود کردم اما تو باز هم نیامدی
آرام جان خسته
برای من…
تا تو…
مگر راهی به جز این هست
که سفر کنم!
من در این سفر درد را می چشم
مزه مزه می کنم
به امید چشیدن طعم دستهای تو
“درمان دردهایم…”
امشب اندوه تو بیش از همه شب شد یارم
وای از این حال پریشان که من امشب دارم
کاش یکباره زنم خیمه به صحرای عدم
دیگر ای زندگی از روی تو هم بیزارم
قصه ی روز و شب من سخنی مختصرست
روز در خواب خیالاتم و شب بیدارم
وه که من دیگر از این عمر به تنگ آمده ام
کیست کز لطف گشاید گرهی از کارم
من دگر درس ترا از برم ای کهنه دبیر
تیره شد طالع رخشنده ز بس تکرارم
ترک می گفتمت ار بود به من چون همه چیز
حیف در کار تو ای مرغ نفس ناچارم
ای سکوت ابدی بشنو و دریاب مرا
خوشی عمر نخواهم که دهد آزارم
چون به تلخی گذرد آخر از این عمر چه سود
مثل این که بود نیم نفس بسیارم
همه گویند گلستان جهان وه که هنوز
دامن جان نگرفته ست کسی جز خارم
مهدی اخوان ثالث
چشـم که می‌بنـدم ..
رنگین‌کمان جمع می‌شود پشت پلک‌هایم
تا صبح باریده‌ام انگار ..
تمام روز های بی تویی ..
مرگ نامیده می شود .
قبول دارم ؛
کمی افراط کرده ام .
فقط کمی ..
پایانی ندارد این خانه
که من در آن
پاییز راآغاز کردم ..
بلکه دعای شکستهء همین چند چراغ ناامید
آوازی تازه از ترانه های تو باز آورد
ورنه ..
با هق هق بسیار این بی امان
هیچ ستاره ای از سفرهای دور دریا
به آسمان برنمی گردد ..
میشنیدی؟
صدای قلب من نبود
صدای پای تو بود ..
که شب‌ها در سینه‌ام می‌دویدی
کافی‌بود کمی خستـه میشدی
کافی‌بود می ایستادی..
خرم آن‌روز کزین منزل ویران بروم
راحت جان طلبم وز پی جانان بروم
گرچه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم
چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت
به هواداری آن زلف خرامان بروم
در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت
با دل زخم‌کش و دیده گریان بروم
نذر کردم گر از این غم به در آیم روزی
تا در میکده شادان و غزلخوان بروم
به هواداری او ذره‌صفت رقص‌کنان
تا لب چشمه خورشید درخشان بروم
ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همره کوکبه آصف دوران بروم
حافظ
باز، دریای دلم، توفانی‌ست
آسمان کسلم، بارانی‌ست
باغم ار زیر و زبر شد، نه عجب
تحفه‌ی فصل خزان، ویرانی‌ست
شرح تنهایی من می‌پرسی؟
شرح تنهایی من طولانی‌ست
دور باطل زده‌ام، قصه‌ء من
همه سرگشتگی و حیرانی‌ست
بعد سرگشتگی و حیرانی
باز هم حیرت و سرگردانی‌ست ..
افسوس….
یادم می آید پاییز سردی بود ..
گرچه تابستانش هم ،
دست هایم را در جیبِ تنهایی ام فرو می بُردم ..
پروانه
از گلی به گلی
باد
از درختی به درختی
من
از کوچه‌ای به کوچه‌ای
تا…
چقدر باید خاموش ماند تا جان داد؟
چقدر پرسه زدن در خیال با اندوه؟
چقدر صبر چه صبری به سهمگینی کوه؟
چقدر سرخ شدن زیر تازیانه شوق؟
چقدر بی تو نشستن درین سکوت و ستوه؟
چقدر بی تو به دنبال خویشتن گردیدن؟
کویر حوصله را با تو در نوردیدن؟
چقدر…؟
چقدر؟
فریدون مشیری
صدایم کن تا امان یابد عابری خسته در شب باران
صدایم کن تا ببالم من در سحرگاهان با سپیداران
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا صدایم کن
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا از این تیرگیها رهایم کن
سکوت سرخ شقایق ها را در این ویرانی تو میدانی
غم پنهان نگاه ما را در این حیرانی تو می خوانی
از آن سوی خورشید از آن سمت دریا صدایم کن
تو لبخند صبحی پس از شام یلدا از این تیرگیها رهایم کن
هر صبح به رهگذران
صبح بخیر می گویی
و در انتظار پاسخی
قلب چوبی ات می شکند
و هر غروب دور از چشم رهگذران
اشک های شیشه ایت
در تلاطم گندم زار
گم می شوند
تو حتی میان مترسک ها هم تنهایی…
از سنجاقک
لمس کن کلماتی را که برایت می نویسم.
تا بخوانی و بفهمی چقدر جایت خالیست.
تا بدانی نبودنت آزار می دهد.
لمس کن نوشته هایی را که لمس ناشدنیست و عریان. نوشته هایی که می دانم نمی خوانی.
لمس کن گونه هایم را، لمس کن لحظه هایم را، تویی که می دانی …
لمس کن این با تو نبودن ها را
لمس کن….
دارم میروم
سرگردان ولی
مقصدم دریا نیست
سفرم زیبا نیست
مبدأم پیدا نیست
درمیان این همه چون و چرا گم شده ام…
دارم میروم اما کسی در من سر برگردانده و تو را نگران است.
دارم میروم اما پاهایم به زمین چسبیده اند.
چه کرده ای با من؟؟…
ابری نیست…
بادی نیست..
تنهای تنها….
از یادت برده ام
جز عمر رفته ای که سنجاق دفترم شده
جز ترانه هایی که حالا از دستخطم می شناسم
هیچ از تو به یادم نمانده
باور کن.
نامی اگر نداشتم و نامی اگر نداشتی
نه حتی رشته ی نامربوطی بود
که این لحظات چندین ساله را به هم وصله کند.
از وقتی که رفتی
حتی چشمهایت را نمی دانم.
و اگر کفشهایم هنوز زنده بودند باید می گفتند که اینجا چه می کنم.
اینجا
نبش این میدانگاهی
پشت این در بسته با دیوارهای آجری.
بین عکسها می گردم. کدام تویی؟
آنها که منم معلوم است.
آنها که من نیستم؟
آنها که من نیستم زیاد است و هیچکدام به یادم تو را نمی آورد.
اما چرا ترک می خوری؟
چرا می ریزی؟
چرا سفید مانده جای آن که من نیستم؟
و سفیدی مجهول می گسترد.
پهن می شود روی تصویر آن که لابد منم.
حالا خودم را هم از یاد برده ام.
ابوذر رحیمی
می خواهم عمرم را
با دست های مهربان تو اندازه بگیرم
برگرد !
باور کن
تقصیر از من نبود
من فقط می خواستم
یک دل سیر برای تنهایی هایت گریه کنم
نمی دانستم گریه را دوست نداری
حالا هم هر وقت بیایی
عزیز لحظه های تنهایی منی
اگر بیایی
من دلتنگی هایم را بهانه می کنم
تو هم دوری کسانی که دور نیستند
در راهند
رفته اند برای تاریکی هایت
یه آسمان خورشید بیاورند
یادت باشد
من اینجا
کنار همین رویاهای زود گذر
به انتظار آمدن تو
خط های سفید جاده را می شمارم …
شراره شهابی
سهم من گردش حزن آلودیست
.
.
.
…. در خاطره ها
یک شب از دست کسی
باده ای خواهم خورد
که مرا با خود تا آن سوی اسرار جهان خواهد برد
با من از هست به بود
با من از نور به تاریکی
از شعله به دود
با من از آوا تا خاموشی
دورتر شاید تا عمق فراموشی
راه خواهد پیمود
کی از آن سرمستی خواهم رست ؟
کی به همراهان خواهم پیوست ؟
من امیدی را در خود
بارور ساخته ام
تار و پودش را با عشق تو پرداخته ام
مثل تابیدن مهری در دل
مثل جوشیدن شعری از جان
مثل بالیدن عطری در گل
جریان خواهم یافت
مست از شوق تو از عمق فراموشی
راه خواهم افتاد
باز از ریشه به برگ
باز از بود به هست
باز از خاموشی تا فریاد
سفر تن را تا خاک تماشا کردی
سفر جان را از خاک به افلک ببین
گر مرا می جویی
سبزه ها را دریاب
با درختان بنشین
کی ؟ کجا ؟ آه نمی دانم
ای کدامین ساقی
ای کدامین شب
منتظر می مانم
پاییز گذشت
برایش بنویس
هنوز هم خانه ام ابریست…
بوی رفتن می دهی.
در را باز می گذارم
وقتی برو
که گنجشک ها و ستاره ها
خوابند….
myspring.wordpress.com 
شما باید داخل شوید برای نوشتن دیدگاه.